جمعیت متراکم مقابل تالار وحدت نماینده نسلی است که مهم
ترین ویژگی اش "هیجان" است. برایش فرقی نمی کند کجا باشد؛ بزم پیروزی
تیم ملی یا ختم خواننده پاپ و یا رزم خیابانی سال 88.
آن چه تولید هیجان می کند و خود بازتولید می شود، سه
چیز است: فرح، غضب و شهوت و این نسل مدیریت این سه را نمی داند؛ نه این که نخواسته بداند،
چون در مدرسه، دانشگاه و خانواده این سه "راز" ند و نسلِ کنجکاو، کشف آن ها را در پستو - پارتی، سکوی ورزشگاه
و ولنتاین - جست و جو می کند. سکوت این سه پیرامون آن سه نیز از باب جهل است و نه
علم...وقتی که حوزه و دانشگاه در خواب زمستانی به سر می برند.
از منظر خیلی شاید تقارن 25 بهمن 1389 و 14 فوریه
2011 – روز ولنتاین- اتفاقی بود، اما این گونه نیست؛ دختران و پسرانی که آن روز
شانه به شانه ی هم در خیابان های تهران آتش زیر خاکستر فتنه 88 را شعله ور کردند،
بیش از آن که مخالف اصل ولایت مطلقه فقیه بودند، حسرت تبریک گفتن ولنتاین از رسانه
ملی را داشتند. این که اتوپیای زیرزمینی شان-هرچند کوتاه- فرصت تجلی و یا تخلی پیدا می کرد.
تحیر نگارنده از دوستانی است که پیگیر یافتن
ایدئولوژی برای این نسل و گنجاندن آن در یک چارچوب خاص اند؛ حال که ایدئولوژی آن
ها "بی ایدئولوژی" بودن است.
جمعیت متراکم مقابل تالار وحدت خواهران و برادران
خودِ ما هستند؛ جمعیتی که جمهوری اسلامی آن ها را تربیت کرده است...
